Turen til England var verkeleg ei fin oppleving, sjølv om det til tider vart litt travelt. Oppmøte hadde blitt sett til kl. 10.00 laurdag 24. juni, og då dagen kom møtte det meg mange til dels trøtte, men òg spente og oppspilte ansikt, då eg kom til Firda Billag, med ny koffert full av nødvendig pikkpakk. 11.07 var bussen endeleg klar for start, og vi forlot Førde med kurs for ei veke speling og moro i Scarborough, to timar sør for Newcastle.
Etter nokre timar i buss kom vi til Bergen, der det var innsjekking i båten 15.30. Denne delen av reisa vart prega av mykje venting, men desto større var då jubelen då vi endeleg hadde komme oss om bord i båten. 17.30 var det avreise frå Bergen, og vi kom oss ut på dekk og såg på utsikta:) Etterpå vart det servert taco om bord; ei heller laber oppleving, men det gjekk no ned...Jada.. Båtturen gjekk greitt. Vi fekk tida til å gå med kortspel, vandring rundt på båten og snakk, i tillegg til handling i taxfreebutikken:) Etter ei god natts søvn, var det frukost frå 8 og framover til 11. Eg sov på rom i lag med to venninner, Ingvild og Mari, og vi bestemte oss for å komme oss tidleg til frukostbordet, noko som førte til at vi eigentleg fekk for lite søvn den natta... Men før vi kunne entre frukostrestauranten, måtte vi få tak i matbillettane våre. Det var enklare sagt enn gjort, for vi visste ikkje kvar leiaren som hadde matbillettane sov.. Men etter eit par trøtte, og lett irriterte, ansikt, fann vi endeleg rett person, og kunne gå og nyte ein lekker frukost, med både varmt, kaldt og frukt:)
Rundt 18 nådde vi Newcastle, og etter å ha stått på eit bildekk der det var lavt under taket i omtrent ein halv time (nokon hadde assosiasjonar til gasskammera i konsentrasjonsleirane under 2. verdskrig), kunne vi omsider gå ut i lyset att og sette oss på bussen, som skulle ta oss nedover til Scarborough. Veret som møtte oss, var regn og skodde, men så lenge vi var inne i bussen, var jo ikkje det noko særleg stort problem. Utsikta vart så klart litt redusert, men det skulle bli nok tid seinare til å nyte synet av engelske moar.
I Scarborough sjekka vi inn på hotella vi skulle sove på, og fekk oss middag, før vi brukte resten av kvelden til å slappe av på, etter ei lang reise. Korpset fylte to hotell, og likevel var det tre personar som ikkje fekk plass. Det enda med at eg, Ingvild og Mari fekk bu åleine på eit tredje hotell, noko vi var særs godt nøgd med:) Hotellet vårt, Esplanade Gardens Hotel, låg i same strøk som dei to andre, og vi åt middag saman med eine halvdelen av korpset, på Adene Hotel. Esplanade Gardens Hotel ”didn’t do dinner”, men vart drive av dottera til dei som driv Adene Hotel, så difor fekk vi middag der.Etter ei god natt med deilige senger, fekk vi servert English Breakfast halv ni. Vi leverte søndag kveld inn bestilling på kva vi ville ha til frukost, og eg bestilte eggerøre, bacon, vegetarpølse og toast. Det viste seg å smake godt, men eg må seie at størrelsen på baconleivane var meir enn kva eg hadde venta meg:) Klokka 10 var vi ferdige til å utforske byen, og møtte guiden og resten av korpset utanfor Derwent Hotel, hotellet eg, Ingvild og Mari hadde minst å gjere med i løpet av turen, men som omtrent halvparten av korpset overnatta på. Vi spaserte gjennom byen, og fekk mellom anna sjå plassen der vi skulle spele dagen etter.
Guiden fortalte mykje spennande og interessant om byen, til dømes korleis byen har fått namnet sitt: Ein viking med namnet Skardi busette seg i området der byen i dag ligg, saman med folka sine, og plassen vart etter kvart kalla Skardi’s Borough (”borough” er eit engelsk ord for ”by”), seinare forenkla til Scarborough. Ho tok oss óg med på besøk til Scarborough Castle, landemerket for byen. Borga er eit stort område grøntareal, innanfor høge, gamle og til dels særs slitne murar, med mange ruinar og eitt hus med kafè og toalett. I nærleiken av ruinen som er blitt sjølve symbolet på Scarborough, er brønnen i borga. Guiden vår arrangerte gjettekonkurranse over kor djup den var. Då vi slapp ned steinar, kunne vi måle omtrent tre sekund, før vi høyrte lyden av steinen i botnen. Eg vann gjettekonkurransen med eit forslag på 43 meter; riktig svar var 46! Så no er eg stolt eigar av ein pin med bilete av hovudruinen på borga:)Då vi var leie Scarborough Castle, gjekk vi i samla flokk tilbake til gågata vi hadde gått gjennom tidlegare på dagen. Der fekk vi oss lunsj på anten Pizza Hut eller McDonalds. Eg og romvenninnene mine valde Pizza Hut, og vart ikkje skuffa. Pizzaen, pastaen og salaten vi fekk servert der var god! Etterpå hadde vi fri til å gjere det vi ville. Eg følte for å gå tilbake til hotellet ein tur, og fekk med meg Ingvild og Mari. Men etter ei stund i ro, gjekk vi på byen igjen og fann oss eit postkontor der vi fekk kjøpt kort og skrive heim. Vi drog óg ein tur innom ein konfektbutikk, der eg kjøpte meg Turkish Delight, slike Edmund et i Narnia-filmen. Syntest det høyrdest så spanande ut at eg måtte prøve:) Men eg vart ikkje overbegeistra for sorten.. Så gjekk vi tilbake att til middag.
Vi fekk servert ei blanding av kylling og sopp i noko som likna tjukk kvit saus, innbakt i butterdeig (den store bollen du kan sjå på biletet), i lag med pommes frites og erter. Eg likte det, men mange av dei andre syntest ikkje noko særleg om denne retten. Den kunne kanskje vore meir fristande om auga hadde likt den betre... Etter middagen var det fleire som nytta kvelden på den flotte stranda litt nedanfor hotellet, medan eg bestemte meg for å ta ein roleg kveld på hotellrommet, med te og Agatha Christie’s miss Marple på fjernsynet:)
Tysdagen var den store speledagen. Klokka 10, etter god engelsk frukost, denne gong óg med hermetiserte tomatar, møtte alle opp i uniformer utanfor Derwent Hotel, og vi fekk sjå dei nye hattane til drilljentene:) Vi gjekk så til Brunswick Pavilion i gågata, der vi spelte i ein knapp time frå ca. 11. Klokka 14 møtte vi guiden att, som tok oss vidare til kaia der ei parade vi skulle vere med å spele i, gjekk frå. Mellom desse to speleoppdraga fekk vi gå litt i butikkar, samt besøke Pizza Hut endå ein gong:) Etter paraden og ei heller flau avslutning (alle korpsa i paraden skulle spele fellesnummer, noko som ikkje var avtalt på førehand, og i tillegg stod personen som skulle dirigere korpsa på ein ueigna plass, slik at det ikkje var mogleg for alle å sjå ho), gjekk vi tilbake til hotellet og kvilte litt, før vi spaserte ned att i byen og såg i litt fleire butikkar, samt besøkte ein nettkafè. Besøket på nettkafèen gjorde at eg vart for sein til middagen, men ein snill vert hadde likevel middagen klar då eg kom:) Etter middag stasa mange seg opp for det planlagde diskoteket, arrangert av turoperatøren, men etter det eg forstod var det mange som bestemte seg for å gjere noko anna enn å vere der. Var innom diskoteket ein tur eg óg, og kan godt forstå dei. Eg, Ingvild og Mari, som heldt mykje i lag på turen, noko ein merksam lesar nok har forstått, gjekk difor og såg i butikkvindauge og gjekk i butikkane som var opne og leika oss litt på sanden resten av kvelden.
På onsdagen fekk vi ikkje English Breakfast, men Continental Breakfast. Den er omtrent lik den vi har i Noreg. Vanleg skive med pålegg på. Så no veit de forskjellen:) Klokka ni var det avreise til den gamle engelske hovudstaden York, der vi gjekk i butikkar, fekk oss mat på Pizza Hut, såg York Minster, spelte og besøkte Jorvik Viking Center. I 17-tida reiste vi attende til hotellet, med litt meir dill enn då vi kom.
Torsdagen var den desidert mest hektiske dagen i løpet av opphaldet i England.
Vi reiste frå hotella i ni-tida, og køyrde i buss over North York Moors til Robin Hood’s Bay, ein liten landsby med svært tronge gater, som tidlegare var eit viktig ledd i den omfattande smuglinga som gjekk føre seg i byen. Guiden vi hadde med oss fortalte oss óg om John Wesley, som ein gong talte på torget i den lille byen. Den mannen hadde omtrent like mykje å seie i England, som Hans Nielsen Hauge hadde å seie i Noreg, og var grunnleggaren av det tredje største kyrkjesamfunnet i England i dag; Metodistsamfunnet.Vidare køyrde bussen oss til Whitby, der vi fekk marsjert og spelt litt for ivrige tilhøyrarar, før vi brukte resten av tida der til for det meste til å sjå i souvenirbutikkar, som fanst langs elva i byen.
Snart måtte vi kave oss inn i den varme bussen att, og sette kursen mot landsbyen Goathland, eller for oss meir kjend som ”Aidensfield” frå tv-serien ”Med hjartet på rette staden” på NRK. Der fekk vi kun eit kort, lite stopp, før vi reiste vidare til fornøyelsesparken Flamingoland.Flamingoland var ein stor park, og likna litt på Tusenfryd. Men i tillegg til x tal berg- og dal-baner, ein Japp Spaceshot-liknande sak, ei tømmerrenne og andre karusellar og boder, var her ein heil del dyr. Eg fekk med meg Ingvild og ein annan kamerat, Anders, med på den tidlegare nemnde Japp Spaceshot-liknande saken. Det var kjempekult!!! Det kitla i magen:) Trur den var litt høgare enn Jappen i Tusenfryd. Vidare gjekk vi rundt og såg på løver, skilpadder, sjiraffar, nashorn, fuglar, ein sibirsk tiger, ei gaupe, fiskar og ikkje minst: vi fekk med oss eit forrykande sjøløve-show! Utruleg stilig!
Vi kunne nok brukt mykje meir tid i Flamingoland, men kl. 17 var det på tide å vende nasa mot hotellet att. Der åt vi middag, før gjekk ned på stranda og naut siste kvelden i England.
Så tidleg som kl. 7.30 fredags morgon var det tid for frukost. Ein time seinare sjekka vi ut og reiste med bussen til Newcastle, der vi venta ei god stund før vi fekk kome ombord i skipet som skulle ta oss tilbake til Noreg. Vi fekk altså god tid til å kvitte oss med dei siste punda i kiosken på terminalen der, og til å ete opp restane av snopet reiseleiarane våre hadde kjøpt til avslutninga på sanden kvelden før:)
Deretter var det berre båt og buss att, før vi 20.04 laurdag kveld kunne seie takk og farvel til reisefølgjet, etter ei god veke i flotte, engelske omgivnader og med mange fine opplevingar ferske i minnet.
